Το Megalium στην αρχαία Ελλάδα
Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι τα αρωματικά φυτά προέρχονται από τις θεές και τους θεούς, που γι’ αυτό ακριβώς ικανοποιούνταν από τη χρήση των αρωμάτων. Πολλές τελετουργικές χρήσεις των αρωματικών φυτών θυμίζουν τις πρακτικές των Αιγυπτίων: έχριζαν τους νεκρούς, έκαιγαν θυμιάματα στους βωμούς και έβαζαν ακριβά αρώματα στο σώμα τους.
Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι το φρέσκο άρωμα που αναδίδουν τα ζωντανά φυτά διατηρεί την υγεία. Τα σπίτια τους ήταν χτισμένα έτσι ώστε τα δωμάτια να έχουν ανοίγματα σε κήπους με βότανα και λουλούδια.
Η πιο γνωστή, ίσως, χρήση των αρωματικών φυτών στην αρχαία Ελλάδα είναι η στέψη των Ολυμπιονικών με στεφάνια από έντονα αρωματική δάφνη.
Χρησιμοποιούσαν τριαντάφυλλα, γαρίφαλα, κρίνα, μυρτιά, κάρδαμο, ίριδα, μαντζουράνα, νάρδο, ακόμα και κυδώνι και ρόδι, για το άρωμά τους.
Ένας φημισμένος αρχαίος Έλληνας αρωματοποιός, ο Μέγαλος, επινόησε ένα άρωμα που ήταν γνωστό με το όνομα Μεγαλείο (Megalium). Για την παρασκευή του, μούλιαζε σε λάδι βαλάνου κανέλα, μύρο και καμένο (ή, ίσως, καρβουνιασμένο) λιβάνι. Τέτοια αρωματικά έλαια παρασκευάζονταν και με ελαιόλαδο. Πολύ διαδεδομένα ήταν και τα αρώματα με βάση το κρασί, ενώ σχεδόν σε κάθε μείγμα πρόσθεταν τριαντάφυλλο.
Οι αρχαίοι Έλληνες μύρωναν το κεφάλι τους με αρωματικές αλοιφές, από τριαντάφυλλο κυρίως, για να εμποδίσουν τη μέθη. Για τον ίδιο σκοπό χρησιμοποιούσαν και αλοιφές από άνθη μηλιάς, ίριδα ή νάρδο.
Ακόμα, οι αρχαίοι Έλληνες εισέπνεαν συγκεκριμένα αρώματα για να γιατρέψουν εσωτερικές διαταραχές. Τα αρωματικά έλαια με κυδώνι ή λευκή βιολέτα ανακούφιζαν τις στομαχικές διαταραχές. Το άρωμα από φύλλα αμπέλου καθάριζε το μυαλό. Για να ανακουφιστούν από τον πονοκέφαλο φορούσαν γιρλάντες από τριαντάφυλλα.
Οι αρχαίοι Έλληνες έκαιγαν λιβάνι στις τελετές ενταφιασμού και τιμούσαν τους νεκρούς τοποθετώντας αρωματικά άνθη σε τάφους και τύμβους. Αυτό το τελευταίο έθιμο φαίνεται να έχει ακόμη αρχαιότερη προέλευση. Το άρωμα των λουλουδιών, που συνδεόταν στενά με το θείο, ταίριαζε ως προσφορά στους νεκρούς, μαζί με τις προσευχές και τις ελπίδες πως οι θεές και οι θεοί Θα τους αγκαλιάσουν με αγάπη μετά τον σωματικό θάνατο.
Όταν η αρχαία Ελλάδα ηττήθηκε από τη Ρώμη, οι κατακτητές έμαθαν από τους κατακτημένους πολλά πράγματα για τα αρώματα. Οι Ρωμαίοι έκαναν τόσο υπερβολική χρήση στα αρώματα, ώστε χρησιμοποιούσαν ακόμη και αρωματικά πήλινα κύπελλα, που τα έφτιαχναν μουλιάζοντάς τα σε άρωμα πριν από τη χρήση τους.
Οι ποσότητες των αρωματικών υλικών που καταναλώνονταν από τον πληθυσμό για προσωπική χρήση ήταν τόσο μεγάλες, ώστε το 565 πΧ ψηφίστηκε νόμος που απαγόρευε στους πολίτες τη χρήση εξωτικών αρωμάτων. Αυτό το ασυνήθιστο μέτρο φαίνεται ότι θεσπίστηκε από φόβο μήπως παρουσιαστεί έλλειψη αρωμάτων που έκαιγαν ως θυμιάματα στους βωμούς, προς τιμήν των Θεών.
Στο ρωμαϊκό έγγραφο που περιέχει αυτό τον νόμο, ως κατάλληλη προσφορά για συγκεκριμένους Θεούς καθορίζονται τα ακόλουθα αρώματα: κόστος για τον Κρόνο, κασσία και βενζόη για το Δία, άμπαρι για την Αφροδίτη. Η δάφνη και η σαβίνα είναι κατάλληλες για όλους σχεδόν τους θεούς.
Η εκτεταμένη χρήση θυμιαμάτων σε αυτούς τους πολιτισμούς προέρχεται από την αρχαία πρακτική, που ήθελε να αφήνουν μπουκέτα από αγριολούλουδα και βότανα στους μικρούς υπαιθρίους ναούς.
Απόσπασμα από το βιβλίο
«Μαγική Αρωματοθεραπεία»
του Σκοτ Κάνιγκχαμ – Εκδόσεις Αλκυών